W 1934 roku na rozkaz Józefa, Piłsudskiego, który był zaniepokojony rozwijaniem potencjału militarnego Przez Rosję Radziecką opracowano plan rozwoju umocnień, które by dały czas i możliwość skutecznej obrony przed czerwoną armią. Plan zakładał stworzenie linii umocnień na Polesiu jako na terenie najbardziej sprzyjającemu obronie gdyż naturalne warunki terenowe zmuszały atakującego przeciwnika do rozdrobnienia sił. Zgodnie z założeniami planu to właśnie z Brześcia miało wyjść uderzenie główne przeciwko agresorowi i właśnie w rejonie Brześcia miały być skoncentrowane największe siły. A więc Brześć nie mógł wpaść w ręce Rosjan. Wiele umocnień miało być budowanych w oparciu o okopy już istniejące pochodzące z okresu I wojny i wojny posko-rosyjskiej. Umocnienia te budowane były w latach 1935 – 1938. Ponieważ w późniejszym okresie cały wysiłek w budowie umocnień przeniesiono na granice zachodnią w obliczu zagrożenia niemieckiego. W 1939 roku większość umocnień była nie broniona, ponieważ był wydany rozkaz naczelnego wodza aby z Sowietami nie walczyć, a druga przyczyna to fakt, iż wiele obiektów nie posiadało uzbrojenia, które było przeniesione na front zachodni, ale również znane są przypadki gdzie fortyfikacje stawiały zacięty opór i powstrzymały nawet o kilka dni wojska rosyjskie umożliwiając wycofanie się wojsk polskich. Po upadku polski dowództwo wojsk radzieckich wydało rozkaz aby z polskich schronów bojowych wykorzystać wszystkie te elementy które da się wykorzystać w budowanej LINI MOŁOTOWA, i tak min: kopuły obserwacyjne, ręczne wentylatory, a nawet podstawy na ciężkie karabiny maszynowe znalazły się na Linii Mołotowa.
Dlatego przypuszczam, że okopy pochodzące z okresu wojny w 1920 roku zostały w okresie późniejszym wzmocnione bunkrami betonowymi a więc około 1935 roku.
